Bir varmış bir yokmuş… Renkli rüyaların saklandığı uzak bir köyde, Maviş adında küçük bir tavşan yaşarmış. Maviş’in kulakları kocamandı, ama geceleri bir türlü uyuyamazmış. Uyku saatinde yatağına girer, ama gözleri hep açık kalırmış. Çünkü hayal gücü o kadar genişmiş ki aklından bir türlü masallar, oyunlar çıkmazmış.
Bir gece, annesi Maviş’in yanına oturmuş. “Yavrum, gözlerini kapatmazsan uyku perileri bahçeye gelmez,” demiş. Maviş çok şaşırmış. “Uyku perileri mi var?” diye sormuş.
Annesi gülümseyerek başını sallamış. “Evet, uyku bahçesinden gelirler. Oraya sadece huzurla uyuyanlar gidebilir. Ama bu sır sadece uykuda açılır.”
Maviş o gece gerçekten çok merak etmiş. Kafasını yastığına koymuş, gözlerini yavaşça kapatmış ve derin bir nefes almış. Tam o anda bir şey olmuş. Kulaklarının ucunda hafif bir melodi duymuş. Gözlerini açtığında kendini bambaşka bir yerde bulmuş: Uyku Bahçesi!
Bu bahçe gökyüzünde asılı gibiydi. Toprak yerine yumuşacık pamuklar vardı. Ağaçlar yıldız şeklindeydi ve dallarında ay ışığı salıncak gibi sallanıyordu. Bahçede birçok hayvan vardı: Minik sincaplar, uykulu kirpiler, mırıldanan kediler… Ve hepsi gözlerini kapamış tatlı tatlı uyuyordu.
Maviş bahçede yürürken, bir ses duymuş. “Merhaba Maviş!” demiş incecik bir ses. Karşısında Uykucu adında bir baykuş varmış. “Uyku Bahçesi’ne hoş geldin. Burası sadece kalbi yumuşak, huzurlu düşler görenlerin yeridir.”
Maviş çok mutlu olmuş. “Ama ben her gece zor uyuyorum,” demiş. Uykucu Baykuş gülümsemiş. “Çünkü kalbin oyunlarla dolu. Ama uykunun da bir oyunu var: Gözlerini kapat, kalbini dinle, hayal kur… ve usulca uyu.”
Maviş o gece Uyku Bahçesi’nde yıldız yapraklarından bir yastık yapmış, ay ışığından battaniyesini çekmiş üstüne. Gözlerini kapatıp derin bir uykuya dalmış.
Sabah olduğunda gözlerini açmış. Gerçek yatağındaymış. Ama yüzünde tatlı bir gülümseme varmış.
O günden sonra Maviş her gece gözlerini huzurla kapatmış ve Uyku Bahçesi’ne gitmiş. Belki sen de bu gece gözlerini kapatırsan… Maviş’le birlikte Uyku Bahçesi’nde yıldız toplayabilirsin.
SON 🌙✨